στεπτήριος

-ον, Α

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη στέψη

2. αυτός που αρμόζει σε στέψη

3. (το ουδ. ως κύριο όν.) τὸ Στεπτήριον

γιορτή την οποία τελούσαν κάθε εννέα χρόνια σε ανάμνηση τής επανόδου τού Απόλλωνος από την κοιλάδα τών Τεμπών, όπου είχε καταφύγει για να εξαγνιστεί μετά από τον φόνο τού Πύθωνος

4. (κατά τον Ησύχ.) «στεπτήρια

στέμματα ἃ οἱ ἱκέται ἐκ τῶν κλαδίων ἐξῆπτον».

[ΕΤΥΜΟΛ. < στέφω + επίθημα -τήριος (πρβλ. θρεπ-τήριος)].